«Εγώ κι εσύ
και τα εκατομμύρια τιποτένιοι
σαν και σένα και σαν εμένα.
Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί
εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια
τις τύχες του κόσμου.
Να το θυμάσαι αυτό».
Τάσος Λειβαδίτης, «Συμφωνία αριθ. 1», 1957
της Ντίνας Τζουβάλα
Nτάραμ, 3.2.2015. Καθώς η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ευρώπη συμπληρώνει τη δεύτερη εβδομάδα της και παραμένει στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου, έχει έρθει η στιγμή να αναρωτηθούμε: Προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Η ερώτηση ακούγεται προκλητική, ειδικά μετά την ανακούφιση, τη χαρά και την ελπίδα που έφερε η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: δοθέντος του ότι είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα επαναστατικό κόμμα (τουλάχιστον με την έννοια που είχε ο όρος τον 20ό αιώνα), προς τι ο ενθουσιασμός ή ο πανικός για την εκλογική του επιτυχία;
Ρόι Λιχτενστάιν, «Κόκκινος καβαλάρης», 1974
Η σκέψη…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 819 επιπλέον λέξεις
