ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ
του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου
Το 1983 ο Χρήστος Βακαλόπουλος έγραψε ένα από τα ωραιότερα κείμενά του: Για το παζολινικό όνειρο.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος, τεύχος 35, και αναδημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Δεύτερη προβολή (1990) -εκτός κυκλοφορίας εδώ και καιρό-, και αργότερα στη μεταθανάτια συλλογή κειμένων του Από το χάος στο χαρτί (1995).
Ο Παζολίνι λοιπόν δεν κινηματογράφησε ονειρικές σεκάνς, όπως έκανε για παράδειγμα ο Χίτσκοκ, αλλά έκανε ταινίες που ήταν ολόκληρες όνειρα, από τη μία άκρη τους ως την άλλη, όπως περίπου έκανε και ο Μπουνιουέλ, αν και ο Μπουνιουέλ συνήθιζε να οπτικοποιεί όνειρα, όνειρα όμως που λειτουργούσαν σαν παρεμβολές μέσα στην κάθε ταινία του, που ήταν, ούτως ή άλλως, ένα ευρύ κι ανεξέλεγκτο όνειρο.
Μόνο που οι ταινίες του Παζολίνι ήταν όνειρα θανάτου, από κάποιον που έκανε ταινίες για να ονειρευτεί τις εικόνες του, όπως έγραψε ο Βακαλόπουλος, από κάποιον που προσπάθησε…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 316 επιπλέον λέξεις
κόκκινο γιατί 